Jon van Kuijk †

4 mei 1952 - 18 november 2010

Uitgesproken bij Jons begrafenis op woensdag 24 november

Dat was schrikken afgelopen donderdag. Saskia belde. Slecht nieuws, waar je stil van wordt. Als voorzitter van de schaakclub heb ik de rest van het bestuur ingelicht en de captain van het team waarin Jon afgelopen zaterdag zou spelen. We hebben snel besloten dat we die match maar beter konden annuleren.

Jon heeft zich kort na de oprichting van Schaakvereniging De Waltoren, die later is opgegaan in Dubbelschaak, aangemeld als lid. Ik zie hem nog binnenkomen. Hij had in die tijd een grote bos donkere krullen. Bijna veertig jaar was hij onze vereniging trouw. Het trouwste lid van allemaal. Ik kende hem goed. Niet alleen van de schaakclub, maar ook van allerlei feestjes en partijen bij gezamenlijke vrienden en van de vele keren dat hij bij Pieternel en mij het schilderwerk verzorgde. Soms leidde dat zelfs tot gezamenlijke uitstapjes. Jon was prettig gezelschap.

Op het condoleanceregister dat de schaakvereniging heeft geopend, halen de leden hun herinneringen op. Jon was een zeer gewaardeerd lid. Sommigen weten nog hoe hij jarenlang functioneerde als penningmeester. We praten over lang geleden, toen er nog contant betaald werd en het cashgeld en de bonnetjes in sigarendozen werden bewaard. Jon was uiterst precies en geen kascontrolecommissie kon hem ooit op een onnauwkeurigheid betrappen. We mochten zelfs per maand de contributie betalen. Het ging altijd goed.

Anderen herinneren hem vooral aan het bord. Als teamgenoot of als tegenstander. Jon was moeilijk te verslaan. Een taaie speler wordt hij genoemd. Zijn schaakstijl was even secuur als zijn schilderwerk. Haastwerk was hem vreemd. Nu moet u weten dat in het competitieschaak wordt gespeeld met beperkte bedenktijd. Voor veertig zetten hebben beide spelers ieder meestal twee uur. En dan nog een uur voor de rest van de zetten. In totaal duurt zo’n partij maximaal zes uur. Dat moge u wellicht behoorlijk lang lijken, ervaren spelers weten wel beter. En voor Jon was het vaak te weinig. Hij kon blijven dubben, blijven twijfelen over de juiste aanpak, de beste positie voor zijn stukken. En hij wilde vooral degelijk spelen, zonder risico, zonder onoverzichtelijke verwikkelingen. Dat kostte hem vaak zo veel tijd dat hem na een zet of twintig nog slechts luttele minuten overbleven. Soms wist hij dan ineens bliksemsnel een hele reeks zetten te produceren. Tegenstanders die al dachten aan het welverdiende biertje omdat Jon in opperste tijdnood de partij beslist zou verliezen, kwamen dan bedrogen uit. Aan zijn glinsteroogjes kon je zien hoe hij genoot als hij het op die manier toch weer had geflikt. Mr. Tijdnood was zijn bijnaam op de club, voor Jon was het een eretitel. En vergis u niet. Jon was heel bescheiden, maar in zijn beste jaren was hij echt sterk. Zo had hij in het seizoen 1984-1985 een uitstekende score in het eerste team van De Waltoren dat toen kampioen in de eerste klasse van de Noord-Brabantse Schaakbond werd.

Het kampioensteam van 1985. Achterste rij van links naar rechts: Edwin Verlangen, Jos Nijman, Hans Heijstek, Herman Snelder, Geert Dirks, Tom van Stiphout. Voorste rij: Marco Plantema, Hein van Zoest, Jan Marcelis, Jon van Kuijk.

Natuurlijk kwam het ook regelmatig voor dat het helemaal mis ging met Jons tijdnoodperikelen. Dan was hij zo verdiept in zijn spel dat hij het niet eens door had. “Hé Jon, let eens op je tijd”, fluisterde een teamgenoot hem dan wel eens toe. Dat mag niet, maar in de schaaksport kan het, want iedereen ziet het aankomen. Dat ook in het echte leven zijn tijd zo plotseling op was, kon niemand voorzien. Wij dachten allemaal dat zijn moeilijkste jaren voorbij waren, dat zijn gezondheid weer op orde was, en dat hij onze club nog vele jaren zou bezoeken. Jammer. Ineens moeten we het, net als zijn familie en vrienden, alleen met de herinneringen doen. Namens Schaakvereniging Dubbelschaak wens ik u veel sterkte.

Huub van Dongen
interim-voorzitter Dubbelschaak '97